مجسمه‌های غول‌پیکر در مرکز جهان

 «جزیره ایستر» واقع در اقیانوس آرام جزیره‌ای است مرموز که رازهای کشف شده و نشده آن هر ساله تعداد زیادی گردشگر را جذب این منطقه می‌کند.

این جزیره متعلق به کشور شیلی است که حدود سه هزار ۷۹۱ نفر جمعیت دارد و در گذشته به «مرکز جهان» شهرت داشته است. البته نام این روستا پس از اولین بازدید اروپاییان در تاریخ ۱۷۲۲ به «ایستر» تغییر یافت.

دانشمندان بر این باورند که قدمت این جزیره به سال ۷۰۰ تا ۱۱۰۰  بعد از میلاد مسیح برمی‌گردد و موآی‌های ۴۰۰ ساله «ایستر» باعث شهرت این جزیره قدیمی بین مردم جهان شده است.

البته تنها وجود مجسمه‌های موآی باعث شناخته شدن این جزیره نشده، بلکه خط و خانه‌های این روستا از  عجایب دیگر این روستا است که حضور در ایستر را برای گردشگران جذاب می‌کند.

موآی‌ها مجسمه‌های غول پیکری در حاشیه‌ی شبه جزیره‌ پولی‌نزی هستند که مهمترین نماد جزیره‌ی ایستر محسوب می‌شوند و تعداد قابل ‌توجهی از این مجسمه‌ها بر روی سکوهای عظیم آهو قرار دارند.

برپایی مجسمه‌های موآی بر روی سکوی آهو که نماد تشریفات بوده است شاید بیانگر زندگی پر قدرت باشد. علاوه بر این می‌توان این مجسمه‌ها را تجسمی از اجداد و نیاکان نیز دانست.

در حال حاضر تنها سر مجسمه‌های موآی مشخص است و بدن آن‌ها طی صدها سال رسوب و فرسایش، در خاک دفن شده‌اند، این پیکره‌ها چیزی فراتر از سرهای مدفون در خاک‌اند؛ آن‌ها مجسمه‌هایی تمام‌قد و فوق‌العاده‌اند.

این مجسمه‌ها اغلب از خاکستر آتشفشانی متراکم و سنگ ساخته شده‌اند و بزرگ‌ترین آن‌ها با ۱۰ متر ارتفاع و ۷۵ تن وزن « Paro» نام دارد. برخی از دانشمندان نیز معتقدند که ۸۸۷ مجسمه غول‌پیکر این جزیره شاید برای نوعی محافظت از جزیره و شاید برای نیایش اجداد و نیاکان ساکنان منطقه با سبک و سیاقی خاص ساخته شده‌اند.

امروزه سرزمین، مردم و زبان ساکنین جزیره ایستر به گفته ساکنین آن به «راپانویی» بازمی‌گردد؛ ساکنین جزیره زبان نوشتاریی دارند که «رونگورونگو»  نامیده می‌شود به طوری که در هیچ جای دنیا این سبک سابقه نداشته و در حال حاضر کاملا قابل رمز گشایی نیست.

یکی دیگر از مثال‌های سنگی این جزیره دیوارهای مشهور در «ویناپو» است که بدون استفاده از ملات ساخته شده و  سنگ‌ها به دقت باهم چفت شده‌اند که این موضوع کاملا شبیه دیوارهای تمدن اینکاها در پرو است.

علاوه بر مجسمه‌های موآی تعداد هزار و۲۳۳ خانه سنگی ما قبل تاریخ که «توپا» نامیده می‌شود از برجسته‌ترین خانه‌های به جامانده در این جزیره ‌است. خانه‌های سنگی که حدود ۶ متر عرض دارد و ساختار آن به شکل استوانه‌ای با سقفی طاقدار است که ورودی این خانه‌ها بسیار پایین بوده و تنها با حالت سینه‌خیز می‌توان به آن‌ها ورود کرد.

بر اساس افسانه‌های ثبت شده توسط مسیونرها در دهه ۱۸۶۰ این جزیره دارای سیستم طبقاتی مشخصی بوده، یک شاه که دارای قدرت خدا مانند بوده و از زمان هوتو ماتوآ بر جزیره حکمرانی می‌کرده است، به همین دلیل در سال ۱۸۸۲  آلمان‌ها چند خانه را حفاری کرده و باقیمانده‌هایی از انسان را درآن‌ها یافتند؛ مردم محلی معتقد بودند که این مکان‌ها، استراحتگاه شاهان و روسای جزیره ایستر بوده‌ است.

نکته قابل توجه این است که تعداد باقیمانده خانه‌های سنگی و موآی‌ها تقریباً نزدیک به هم است و شاید به این دلیل باشد که برای هر فرد دفن شده در خانه‌های سنگی یه مجسمه موآی نیز ساخته می‌شده است.

این شاید به این معنی است که برای هر شخص در یک خانه سنگی دفن می‌شده، یک موآی ساخته می‌شده است. استفاده خانه‌های سنگی به عنوان قبر، به نظر می‌رسد که هم‌زمان با تولید موآی و زوال نیایش اجداد و نیاکان متوقف شد.

جزیره ایستر از سال ۱۹۵۵ در فهرست میراث جهانی یونسکو قرار گرفت و طبق آخرین سرشماری در سال ۲۰۱۷ جمعیتی بالغ بر هفت هزار ۷۵۰ نفر در این جزیره زندگی می‌کردند که تقریبا دو برابر جمعیت چند دهه قبل از رونق گردشگری بوده است.

منبع:باشگاه خبرنگاران جوان